Dit onderzoek laat zien hoe beton fungeert als krachtige metafoor voor de invloed van het neoliberale kapitalisme op onze samenleving en kunstpraktijk. Als materiaal is het fundamenteel en overal aanwezig, maar ook beladen: het staat voor structuur, controle en de grenzen van het systeem waarin we leven. Beschermend en begrenzend tegelijk.

De kunstacademie vormt een interessant spanningsveld binnen dat systeem. Studenten worden uitgedaagd om te balanceren tussen artistieke vrijheid en economische realiteit. De academie biedt ruimte voor reflectie en experiment, maar opereert tegelijk binnen dezelfde marktlogica die zij bevraagt.

In het praktijkonderzoek zijn alledaagse objecten in beton vereeuwigd. Deze werken leggen de spanning bloot tussen persoonlijke identiteit en systemische invloed. Ze tonen hoe het kapitalisme zich nestelt in zelfs de kleinste keuzes en vormen zo een reflectie op onze verhouding tot macht, controle en autonomie.

Beton en kapitalisme blijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Waar het één onze fysieke omgeving vormgeeft, bepaalt het ander de kaders waarbinnen wij denken en handelen. De kunstacademie blijft de plek waar die verhouding onderzocht, bekritiseerd en soms doorbroken wordt — een noodzakelijke ruimte voor nieuwe verbeelding.